Ma is een ‘onvervalste’ Utrechtse. In het jaar 1920 geboren aan de Oudegracht, op zo’n vijfhonderd meter van de domtoren.
Haar vader had daar een winkelpand op de begane grond.
In de kelder werden de voorraden opgeslagen, terwijl het gezin op de eerste etage woonde.
De bovenste etage werd aanvankelijk aan een forens verhuurd, maar in de tweede wereldoorlog werd er ook plaats ingeruimd voor mannelijke onderduikers die anders op transport naar Duitsland werden gesteld.
Mijn opa, haar vader dus, was geen bang mens.
Pit had hij…. en dat zou hij ook ontwikkelen bij zijn nageslacht!
Zo moest mijn moeder al op veertienjarige leeftijd in de winkel komen helpen.
Porseleinen aardewerk verkopen en andere praktische huishoudelijke artikelen. Dit zorgde alras voor een mondige dochter die ook van mensen hield. Zij houdt nog steeds van mensen en trekt er dan ook regelmatig op uit. Op zondag naar de kerk, verjaardagen van de familie en naar het winkelcentrum. Verse vis is zo lekker….
Maar ma‘s hoogtepunt is toch wel haar wekelijkse middag rummikub in het verzorgingshuis!
Twee jaar geleden vond een parkeerwachter van de gemeente het welletjes met het frivole gedrag van ma. De taxi, die aan de kant van de straat op haar stond te wachten, werd beboet omdat mijn moeder, die nog thuis woont, niet snel genoeg kon instappen. Tja, zij moet haar jas aantrekken en met de rollator naar buiten lopen. Dat kost tijd. Na een klacht van haar bij de parkeercontroleur en vervolgens de gemeente Utrecht, kreeg zij nul op het rekest.
Dat betekent dus iedere keer parkeergeld betalen via een tijdrovende parkeermeter. Geen taxichauffeur die daar zin in heeft.
En daardoor kwam zij gevangen te zitten in haar eigen huis!
Ma heeft mij wel eens gezegd dat vriendinnen van haar jaloers waren als mannen interesse voor haar hadden. ” Ja, jij hebt je wapens wel bij je ” zeiden ze dan. Dit blijkt nog steeds zo te zijn…..
En zelfs een zwaar wapen in de persoon van taxichauffeur Vincent. Maar liefst honderdendertig kilo in gewicht en zijn branie doet hier geen gram voor onder. Vincent en ma vroegen en kregen aandacht voor het parkeerprobleem bij de media. Het AD, SBS6 en Carlo en Irene gaven acte de présence. Maar de gemeente bleef onvermurwbaar. Begin dit jaar kwam de zaak dan ook voor de rechtbank. Uiteindelijk besliste de rechter dat een taxi, in Utrecht, tien minuten de tijd krijgt om de oudere klant te laten instappen.
Toen ik onlangs bij haar was, vroeg ik hoe het ging met rummikub.
“Nou gewoon, van de zes partijen won ik er drie….”. En dat vindt mijn ‘jonge’ moeder dus gewoon. Nee, haar zet je niet zomaar gevangen!
Ton Oostveen, 4 oktober 2016
Ook verschenen in de Oud-Utrechter