Zelfs in het hoogseizoen kun je er voor kiezen om je vakantie te combineren met stilte. Zo kan je bijvoorbeeld in Duitsland huisjes huren voor maar driehonderd euro per week. Midden in de natuur!
Ik heb gekozen voor Sardinië, in het voorseizoen. Mijn vriendin doe ik hier meer dan een plezier mee. En …dat geeft dan alweer bij voorbaat rust tijdens onze vakantie. Wij hebben niet de toeristische, door de jet set geliefde noordkust gekozen, maar het dorpje Villaputzu in het zuidoosten van Sardinië. Het is genieten op het terras van onze bungalow. Een tientallen jaren oude palm van de buren bukt zich onder ons balkon door, evenals de rode bougainville. Het uitzicht bestaat de eerste tachtig meter uit paddenstoelvormige pijnbomen, wit en rose bloeiende oleanders, verbena’s van circa één meter hoog met oranje bloemen en groene heesters waaronder mirte. Tussen het groen door blinkt op zo’n tachtig meter afstand de Tyrrheense zee. Veel vogels laten hun geluid horen: een voor ons onbekende soort met een groen borstkleed naast mussen, merels en zwaluwen die sierlijk snelle duikvluchten maken. En een Turkse tortelduif. Deze laatste laat zijn ‘roekoe’ helaas al ‘s morgens vroeg horen……
Sardinië heeft nu al indruk op mijn vriendin en mij gemaakt. De uitgestrekte authenticiteit van dit gemoedelijke eiland heeft ons vanaf de eerste dag gecharmeerd. Het dringt tot mij door dat ik op dit eiland heel vaak een natuurlijke stilte ervaar. En dit zowel in absolute als figuurlijke zin. Het bestaat hier nog evenals een zuivere lucht en als toetje in het voorjaar een mild en zonnig klimaat. Er zijn slechts smalle, geasfalteerde wegen waarover je met de auto het eiland kunt verkennen. Een heuvelachtig groen landschap afgewisseld met fruitbomen en wijngaarden. De bevolking is buitengewoon vriendelijk e
n het levenstempo van de Sardiniërs komt op mij over als gelijkmatig. En dat is goed voor je gezondheid. Zo was ik in het bergdorp Jerzu. Het is één van de vijf plekken op aarde waar mensen het oudst worden. Bijzonder echter is, dat op deze plek zowel vrouwen als mannen even oud worden. En dit schijnt mede te danken te zijn aan de, volgens een 3000 jaar oud recept, geproduceerde Cannonau wijn.
Gisteren was de ‘Festa della Repubblica’, de nationale feestdag van Italië. Ook op Sardinië betekent dit een vrije dag voor alle inwoners. Toch zijn er veel inwoners die zich liever onafhankelijk zouden zien van Italië. Het modale inkomen op Sardinië was in 2014 slechts €17.000,- terwijl dit in Italië zelf op € 21.000,- lag. Het is dan extra zuur dat een deel van hun inkomsten naar de staat gaat, waar zij van mening zijn dat Sardinië in principe zelfvoorzienend is. Op deze nationale feestdag gingen wij naar het strand. Geen smartphones of luidruchtige muziek, maar wel veel jonge en oude Italianen die ontspannen oogden. Gezellig pratend en genietend van hun vrije dag op stoeltjes onder de parasol. Op een enkel gezicht meen ik een soort berustende verveling te ontwaren, zoals ik die ook in het binnenland gezien heb. Maar dit is slechts bij een enkeling.
Wat ik op Sardinië wederom ontdek is dat stilte werkelijk zuurstof voor de geest is. Ik ben hier nu een week alleen met mijn vriendin en constateer dat wij ons vanaf de eerste dag van onze vakantie thuis voelen, maar nog steeds niet thuis zijn. Ons leven voltrekt zich in een relaxed vakantietempo. Een dag rondom onze bungalow, samen lopen langs het strand of alleen, terwijl de ander luiert op een zonnebed of geniet van de verfrissingen en koelte die de strandtent biedt. En een dag er op uittrekken met de auto om het eiland met zijn cultuur en historie te leren kennen. Wij kunnen echter nog niet opgaan in de stilte van dit natuureiland, maar voelen wel een grote kalmte over ons komen. Niet langer zijn wij ten dele afgesloten van ons eigen innerlijk. En dat brengt kalmte. We kunnen geheel in het NU zijn en niet alleen aandacht voor ons zelf maar ook voor elkaar hebben. Mijn vriendin omschrijft het als volgt: “dit is een synergetisch samenzijn zoals je eigenlijk voortdurend zou willen hebben!”
Inmiddels hebben wij een jarenlange ervaring met stilte middels meditatie en natuurwandelingen. Maar ja, van een dag die uit vierentwintig uur bestaat maakt dit geen meerderheid uit. Hier, aan de nog niet door toeristen ontdekte zuidoostkust is die natuurlijke stilte toch zeker zestien uur te vinden. De rust wordt alleen verstoord door het geluid van weinig verkeer: geen rustverstorende fabriek, smartphones of vliegtuigen. Kunnen wij ons daarom hier nog niet thuis voelen, omdat er zo weinig prikkels zijn? Beseffen wij te goed dat ons verblijf slechts elf dagen duurt, alvorens wij onze werkzaamheden in Nederland weer op gaan pakken? De ‘kalmte’ die ons overspoelt is een cadeau van het eigenzinnige Sardinië, dat er volgens reisjournaliste Esther van Veen nog steeds op wacht om gekend en geliefd te worden.
Het afscheid van dit mooie eiland vindt plaats op het vliegveld Elmas van de hoofdstad Cagliari.
Bij het inchecken blijkt de charme van mijn Italiaanse vriendin, haar Italiaans en de goedheid van een baliemedewerker noodzakelijk te zijn om een behoorlijk overgewicht van de hand- en reisbagage met een knipoog door te laten. Er rest ons nog anderhalf uur, dus gaan wij op zoek naar een barretje voor cappuccino en thee. Op weg daar naartoe ontdekken wij echter een stiltekapel, verscholen tussen lift en souvenirwinkel. Valt deze ons op omdat wij stilte geïntegreerd hebben in ons leven? Er zijn namelijk geen borden die er naar verwijzen…. We openen de deur van de kapel en zien een bescheiden langwerpig vertrek, gevuld met banken. Als de deur weer dicht is, overspoelt ons een weldadige stilte en valt er niets meer te bespeuren van de hectiek van het vliegveld.
Gezeten op een bank kijken wij naar de muur van de kapel. Hieraan hangt een rechthoekig doek van ongeveer 40×80 cm, oranje gekleurd, met een zon waarvan de onderste stralen schijnen op de tekst eronder:
Io sono
La via,
La veritá,
La vita.
‘Ik ben de weg, de waarheid, het leven’.
We blijven hier nog even zitten en genieten van dit laatste geschenk van onze ‘vakantiepartner ’.
Ton Oostveen