Onlangs was ik een lang weekeinde in Allardsoog. Het was vol met mensen toen ik opeens iemand hoorde zeggen : “het natuurvriendenhuis moet je zien als een doe-het-zelf-hotel.” Ik werd stil en een beetje geïrriteerd ook: een natuurvriendenhuis biedt je toch veel meer dan een doe-het-zelf hotel!! Ik besloot hier thuis gekomen een blog over te schrijven. Toen ik na een week in mijn werkkamer zat om hieraan te beginnen, ging de deur open en legde mijn vriendin haar visie op de natuurvriendenhuizen van het Nivon, schitterend verwoord, op mijn tafel. Het werk was al gedaan en…door een objectieve buitenstaander. Ik geef dus niet de pijp aan Maarten…… maar geef hem voor deze keer wel door aan Tiziana Bono.
Voor de derde keer ga ik naar een Nivon natuurvriendenhuis. Na Bennekom en Bergen aan Zee nu Allardsoog in Één-West, net in Drenthe. Want hier komen de drie provincies Drenthe, Friesland en Groningen bij elkaar en de wegen en wandelpaden kruizen elkaar telkens.Ik ben geen lid van het Nivon maar mijn vriend wel. Hij is een trouw lid, al 20 jaar lang. Ton is een natuurmens met groene vingers. Van reclamebureau medewerker heeft hij zich omgeschoold tot hovenier. Na zijn scheiding zocht hij rust in de natuur maar zijn behoefte aan sociale contacten was er toch ook. Als een soort aanbieding zoals wij soms in folders zien: “twee voor de prijs van één” , waren de natuurvriendenhuizen van het Nivon de perfecte oplossing. Overdag lekker wandelen, het hoofd leeg maken, voelen en proeven wat de natuur op dat moment te bieden heeft en s‘avonds ‘thuis’ blijven in een rustige sfeer. Contact maken met andere mensen, gesprekken voeren en delen wat te delen valt. Dit noemt Ton het ‘Nivon gevoel’. “Ik hoop dat jij dit keer ook dat gevoel kan ervaren Tiziana”, zegt hij .
Drenthe is al prachtig van zichzelf en wat mij betreft is de herfst een gul seizoen. Paradoxaal genoeg geven stervende bladeren de mooiste schakering in kleuren, een met de ogen te bewonderen stil concert. Maar als je heel intens luistert in die stilte, kun je wel zachte klanken horen van vallende bladeren.
Het vocht in de lucht en in de grond zorgt voor mosachtige geuren, paddenstoelen verrassen de ronddwalende blik van de wandelaar. Appels en peren worden geoogst en samen met vallende noten en tamme kastanjes kunnen ze omgetoverd worden in lekkernijen.
In Allardsoog, ooit een school, worden wij ontvangen door vriendelijke, enthousiaste, nog prille huiswachters. Zij geven een rondleiding en vertellen dat er straks twee grote groepen komen: wandelaars en een harmonieorkest dat twee dagen lang zal gaan repeteren in de voormalige gymzaal. Ik lees op het betrokken gezicht van Ton: “daar gaat mijn rust! ”. Vroeger werd bij het boeken van een accommodatie meegedeeld dat het huis door grote groepen was verhuurd zodat men wist dat het druk kon zijn. Nu niet meer, althans de laatste twee keer. Ik maak me er niet druk om: tijdens het ontbijt en het koken is het wel druk, overdag trekken wij eropuit.
Door simpel de weg over te steken, ben ik in een paar minuten in een natuurgebied. De wandeling kan op verschillende plekken gestart worden en met verschillende afstanden,de schoonheid blijft hetzelfde!
De zachte roze gloed van het licht heuvelachtige landschap, is van de bijna uitgebloeide heide; verschillende soorten groene grassen mengen zich ertussen samen met Drentse schapen. Bomen, die verspreidt hier en daar staan, pronken eenzaam in het grote geheel. Zij stralen kracht uit, schoonheid ook, met in alle richtingen kronkelende takken. Wind, water en zon zijn hun vriend of vijand, maar zij staan daar sterk en solitair op hun plek. Ik voel me verbonden met ze.
Op ons pad zien wij langzaam lopende kevertjes en een moedige pad die voor onze voeten weg springt. Wij horen een Specht vlak bij ons en door even stil te staan zien wij hem in een hoge, kalend wordende boom.
Het ‘Nivon gevoel’ ontkiemt zich langzaam in mij.
Op zondagavond is de rust teruggekeerd in huize Allardsoog; de muzieknoten zijn, samen met de luidruchtige stemmen van de pauzerende muzikanten, opgehouden.
Er zijn vijf gasten en de huiswachters overgebleven. Op een natuurlijke manier komen wij bij elkaar in de naar wierrook ruikende huiskamer. Er ontspinnen zich Interessante gesprekken over spiritualiteit, natuur, het leven en de dood. De leeftijd varieert tussen de vijftig en de tachtig, wijsheid en ervaringen worden met elkaar gedeeld in een ontspannende, gemoedelijke sfeer. Wat bijzonder om zulke interessante mensen te leren kennen!
De ochtend daarna wisselen wij onze gegevens uit voordat we vertrekken.
Terwijl we naar huis rijden voel ik me intens rijker. Ik ben gevoed tot in de wortels van mijn ziel. Ton aait over mijn bol en glimlacht, woorden zijn overbodig. Bedankt ’Nivon gevoel’!